De complete kleding van de Keizer

Hoewel mijn bibliotheek met boeken over middeleeuws (goud-) borduurwerk steeds meer IVAR-planken vult, heb ik nog steeds niet alles :). Het opsporen van publicaties is een moeizaam proces. Er is geen centrale instelling of website die nieuwe uitgaven rondbazuint. Het vinden van oudere publicaties gebeurt vaak door het lezen van de voetnoten en literatuurlijsten van publicaties die al op mijn planken staan. Vooral hoofdstukken in boeken waarin het onderwerp wordt vergeleken met andere bestaande voorbeelden zijn erg nuttig. In het boek over de laatste kleren van de keizer dat ik je vorige week liet zien, vond ik wat nieuwe informatie over het borduurwerk op de keizerlijke regalia in Wenen, Oostenrijk. Die heb ik zelfs gezien. Ze bevinden zich in een kamer die heel dicht bij de spectaculaire or nué borduursels van de Orde van het Gulden Vlies ligt. Omdat de geborduurde regalia erg oud zijn, staan ze niet bepaald in de schijnwerpers. De kamer is erg donker. Het intrigerende goudborduurwerk ontgaat dus waarschijnlijk de meeste bezoekers. Laat me je kennis laten maken met een zeer zeldzame goudborduurtechniek, die ik nog nooit eerder had gezien.

De blauwe tuniek (dalmatiek) in de Kaiserliche Schatzkammer, Wenen, WS XIII 6.

Uit de bovenstaande foto die ik heb gemaakt, kun je al zien dat het zien van details van het borduurwerk op de blauwe tuniek moeilijk is vanwege het weinige licht. De tuniek werd gemaakt in de eerste helft van de 12e eeuw in de koninklijke werkplaatsen van Palermo, Sicilië. De rode rand bevat borduurwerk in underside couching. Dit is te zien op meer stukken gemaakt in Palermo. Het echt intrigerende borduurwerk zit op de manchetten.

De manchet van de blauwe tuniek (dalmatiek) in de Kaiserliche Schatzkammer, Wenen, WS XIII 6.

Aan deze slechte foto die ik maakte, kun je waarschijnlijk niet meteen zien wat er zo bijzonder is aan de gebruikte goudborduurtechniek. Als je goed kijkt, zie je misschien dat het borduurwerk is gemaakt van een soort goudfoliebuisjes die als langwerpige kralen zijn opgenaaid en vervolgens zijn platgedrukt. Op de website van het museum staat dat dit waarschijnlijk het enige overgebleven stuk in deze techniek is. Het bijschrift in het museum vermeldt wel 'gouden buisjes' in de materiaallijst. Maar als je niet wordt verteld waar je ze moet zoeken, is het niet gemakkelijk om ze in de slecht verlichte kamer te spotten.

Ik ben best geïntrigeerd door deze borduurtechniek omdat ik het gevoel heb dat deze gouden buisjes vrij fragiel waren en gemakkelijk vervormde. Waarom koos de borduurder voor deze techniek en niet voor (underside) couching dat tegelijkertijd in de Keizerlijke ateliers werd gebruikt? Is het effect zo anders? Is het sneller om te borduren? Of is het makkelijker om gouden buisjes te maken in vergelijking met gouddraad? Iemand enig idee?